Peter was pas een aantal jaren lid van de Hillegomse Harmonie Kapel, maar voelde zich al snel helemaal thuis binnen de vereniging. Trouw was hij bij alle repetities en concerten aanwezig . Muziek maken binnen de club was zijn lust en zijn leven. Toen wij hem bij een recent bezoekje vroegen: “wat zou je nu nog eens willen doen? “ noemde hij geen reizen of zo, maar was zijn antwoord zonder aarzelen “nog lekker spelen in de harmonie”.
Hij speelde niet alleen in het harmonie orkest, maar wij vonden hem ook terug in de blaaskapel “De Hillegomse Hangkousen” , en in het opleidingsorkest HHook. Kortom, hij deed zo lang het nog mogelijk was aan alles mee.
Daarnaast zag hij het als zijn taak om de muziek bibliotheek te reorganiseren en te digitaliseren. Dat deed hij drastisch en heel secuur. Wat was hij trots dat hij binnen een minuut elk gezocht muziekstuk kon vinden. Die bibliotheek was helemaal zijn “ding”, en oh wee als iemand een chaos veroorzaakte in zijn muziekstukken. Hij kon dan goed “brommen” maar dit altijd ter meerdere glorie van het welzijn van de HHK.
Niet onvermeld mag blijven dat Peter ook heel praktisch was. Zo was hij er altijd bij als er op- en afgebouwd moest worden voor een concert of evenement. Daarbij had hij een eigen taak, die hij perfect uitvoerde en waar niemand meer naar hoefde om te kijken. Hij maakte dan ook deel uit van de “Technische Dienst”, een groep leden die samen altijd de bouwwerkzaamheden voor de concerten uitvoert.
Peter had een eigen uitgesproken mening, die hij niet onder stoelen of banken stak. Die mening was altijd onbaatzuchtig en had de intentie om onze vereniging beter te maken. Peter was een heel betrouwbare man met een heel groot “verenigingshart”.
Persoonlijk duurde het best wel even voordat ik Peter leerde kennen. De mannen en vrouwen die achterin achter hun vaak grote instrumenten verscholen waren, kon ik tijdens mijn aanwezigheid gedurende de repetities vaak moeilijk in beeld krijgen, laat staan dat ik snel hun namen leerde kennen. Toch al een klein probleempje voor mij…
Dit veranderde echter snel, toen bleek dat Peter en ik in eenzelfde niet zo’n fraai traject beland waren. Wij zagen elkaar vaak tijdens onze behandelingen in het ziekenhuis of zaten in het zonnetje in de tuin van het ziekenhuis aan elkaar te vertellen hoe de vlag erbij hing. Tijdens de repetities deelden Peter of Nora met mij de laatste ontwikkelingen. Hoe treurig was het dat ons gezamenlijk pad zich ging scheiden en dat we hoorden dat Peter uitbehandeld was. Een hele schok! Ik heb mij altijd verbaasd over de ogenschijnlijke rust die Peter tijdens het hele proces naar mij uitstraalde. Een moeilijke weg, die tenslotte uitkwam op dit afscheid.
Wij zullen Peter blijven herinneren als de fiere man, trots op zijn HHK uniform, zoals hij in Maaseik met zijn grote bas stond te wachten totdat hij weer kon gaan spelen, wat hij zo graag deed.
Peter-Seeder